Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο πολύς λόγος γίνεται για τα «φυσικά κρασιά» και η Ελλάδα δεν έχει μείνει αμέτοχη. Πρόκειται για μια εναλλακτική «απάντηση» στο μοντέλο που συνθέτουν η παραγωγική αμπελουργία και η μαζική οινοπαραγωγή, φιλοδοξώντας να εισάγει την έννοια του «φυσικού», του μη παρεμβατικού, στο σύνολο της διαδικασίας της οινοπαραγωγής, όχι μόνο στην καλλιέργεια του εδάφους και στις καλλιεργητικές φροντίδες, αλλά και πέρα από αυτό, στην οινοποίηση, στην ωρίμαση, έως και στην εμφιάλωση του κρασιού.

Η «φιλοσοφία» των οινοπαραγωγών «φυσικών κρασιών» εδράζεται στο ότι η άμπελος, το περιβάλλον της και η επίγεια και υπόγεια ζωή της, αποτελούν ένα ζωντανό σύνολο, όπως άλλωστε και το ίδιο το κρασί, το οποίο δεν είναι απλώς χημικές ενώσεις, αλλά μια «ζωντανή» ύλη. Κατά συνέπεια, οποιαδήποτε χημική εισροή ή παρέμβαση σε όλα τα στάδια της οινοποίησης, με επιλεγμένες ζύμες και βακτήρια, με βιταμίνες και θρεπτικές ουσίες, με άζωτο, με οξέα, με ταννίνες κ.λπ., καθώς και η χρήση θειώδους (SO₂), όπου κυμαίνεται από ελάχιστη έως μηδενική σε κάποιες περιπτώσεις, αλλοιώνει τις λεπτές και πολύπλοκες ισορροπίες των συστατικών στοιχείων του κρασιού.

Σε κάθε περίπτωση, τα «φυσικά κρασιά» και ό,τι τα αφορά δεν αποτελούν «δόγμα». Είναι ιδανικό, το οποίο ταιριάζει απόλυτα με την ιδέα της ονομασίας προέλευσης, δηλαδή του οικοσυστήματος, του οινοπεδίου, του αμπελοτοπίου (terroir) ή όπως αλλιώς θέλει να το πει κάποιος και στη θέληση-επιλογή κάποιων να σεβαστούν μέχρι κεραίας όλα τα φυσικά δεδομένα θεμελίωσης της ιδιαιτερότητάς του.

Από το χώρο της Οινολογίας, δύο προσωπικότητες έχουν ασχοληθεί σε βάθος με τις μη παρεμβατικές μεθόδους οινοποίησης: ο Μαξ Λεγκλίζ (Max Léglise) και ιδιαίτερα ο Ζυλ Σοβέ (Jules Chauvet). Στην Ελλάδα έχουν αρχίσει να γίνονται βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση και ορισμένοι έλληνες οινοπαραγωγοί παράγουν ήδη «φυσικά κρασιά». Πρόκειται για οινοπαραγωγούς που εφαρμόζουν βιολογική ή βιοδυναμική αμπελουργία, ενώ τα κρασιά τους προέρχονται σε πολλές περιπτώσεις, από αυτόριζα, απρόσβλητα από φυλλοξήρα, γηραιά κλήματα, που σε συνδυασμό με την ελάχιστη οινολογική παρέμβαση προικίζονται με μοναδικό χαρακτήρα. Παράλληλα, έχουν αρχίσει να συμμετέχουν σε διάφορα ευρωπαϊκά σαλόνια «φυσικών κρασιών», με εξαιρετική μάλιστα επιτυχία. Επίσης, γνωστοί ευρωπαίοι οινογράφοι έχουν αναφερθεί επανειλημμένως σε αυτά, με άκρως επαινετικά σχόλια, ενώ σχετικές κάβες και εστιατόρια τα προτείνουν στην γκάμα των κρασιών τους.

Πολύ κρασί έχει τρέξει στα αυλάκια των οινοποιείων μέχρι τα εξαιρετικά κρασιά του ελληνικού αμπελώνα να βρεθούν στα ποτήρια του κόσμου, με κύριους αυτουργούς τους ενθουσιώδεις Έλληνες οινοπαραγωγούς. Τα σύγχρονα βέβαια ελληνικά κρασιά διαφέρουν κατά πολύ από το κρασί της αρχαιότητας, που μπορεί να ήταν αραιωμένο με αλατισμένο νερό, εμπλουτισμένο με θυμάρι, μέντα, κανέλα, μέλι ή ρετσίνι, αλλά η πίστη στην παράδοση και στην έννοια του terroir παραμένει στην Ελλάδα αναλλοίωτη μέσα στο χρόνο. Έτσι, τα νέα κρασιά της Ελλάδας είναι μοναδικά, γιατί έχουν διατηρήσει αναλλοίωτες της αρχές του χθες, εμπλουτίζοντας και συμπληρώνοντάς τες ιδανικά με τις πλέον σύγχρονες μεθόδους του σήμερα, φτιάχνοντας ένα μοναδικό χαρμάνι.

Οι σπουδαίες γηγενείς ποικιλίες του ελληνικού αμπελώνα προσφέρουν ένα μοναδικό καλειδοσκόπιο αρωμάτων και γεύσεων, που συγκινούν κάθε φίλο του κρασιού, όπως ακριβώς και τους ενθουσιώδεις Έλληνες οινοπαραγωγούς ή τους πλέον απαιτητικούς γευσιγνώστες, που κάθε χρόνο τους απονέμουν πλήθος βραβείων και διακρίσεων στους πλέον καταξιωμένους διαγωνισμούς του πλανήτη.

Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που η αμπελοκαλλιέργεια και η οινοποίηση είναι γνωστή εδώ και αρκετές χιλιετίες και οι ελληνικές Ονομασίες Προέλευσης οίνων προηγήθηκαν ακόμα και των γαλλικών, περίπου κατά δύο χιλιάδες χρόνια, ίσως φαίνεται παράδοξο να υπάρχει ακόμα ενθουσιασμός γύρω από την παραγωγή κρασιού… Παρ’ όλα αυτά ο ελληνικός αμπελώνας είναι γεμάτος από ενθουσιώδεις Έλληνες οινοπαραγωγούς, που δεν έχουν χάσει ούτε ίχνος του πάθους τους για το κρασί.

Τίποτα όμως δεν είναι τυχαίο! Κατά καιρούς, από τις εποχές της χρυσής ελληνικής αρχαιότητας, ο αμπελώνας της Ελλάδας υπέφερε πολλά – από την τουρκική υποδούλωση έως τη φυλλοξήρα – με αποτέλεσμα τα κρασιά του να μετατραπούν για αρκετό καιρό από πρωταγωνιστές σε κομπάρσους της διεθνούς οινικής σκηνής. Το καλό όμως κρασί βρίσκεται στο DNA του Έλληνα και όταν οι συνθήκες το επέτρεψαν, τα νέα κρασιά της Ελλάδας δήλωσαν ξανά ένα δυναμικό παρόν! Σήμερα πια, με τις επιδόσεις και το μοναδικό χαρακτήρα τους, κερδίζουν επάξια μια θέση στο τραπέζι και στο κελάρι κάθε απαιτητικού οινόφιλου, που ξέρει και αναζητά το ξεχωριστό, το σπάνιο και το διαφορετικό. Για να συμβούν όμως όλα αυτά χρειάστηκαν και χρειάζονται προικισμένοι άνθρωποι, που συνδυάζουν την πολύχρονη πείρα με φρέσκες ιδέες και αρκετές δεκαετίες σκληρής δουλειάς. Αυτοί οι άνθρωποι υπήρξαν και υπάρχουν και δεν είναι άλλοι από τους ενθουσιώδεις Έλληνες οινοπαραγωγούς, που άλλοτε έχοντας και ρόλο αμπελουργού, άλλοτε συνεργαζόμενοι με αμπελουργούς της Ελλάδας, χτίζουν από το αμπέλι έως τη φιάλη το εντυπωσιακό οικοδόμημα των σύγχρονων ελληνικών κρασιών.