H τοπογραφία της Αττικής είναι κυρίως ορεινή, εμποδίζοντας την έλευση των βόρειων ανέμων, ενώ το νότιο τμήμα, και πιο πεδινό, είναι εκτεθειμένο στους ανέμους από το νότο. Η εγγύτητα με την θάλασσα μετριάζει τις θερμοκρασίες στις παραθαλάσσιες περιοχές, παρόλα αυτά το μεγαλύτερο κομμάτι της περιοχής κατατάσσεται στις πιο ξηρές και ζεστές περιοχές της Ελλάδος. Το θερμικό άθροισμα ξεπερνά της 2.300dd, ενώ η ετήσια βροχόπτωση δεν υπερβαίνει τα 480mm, από την οποία κατά τους θερινούς μήνες πέφτουν λιγότερα από 100mm. Τα εδάφη της Αττικής είναι κυρίως ασβεστούχα, από προσχώσεις ποταμών και λιμνών. Έχουν χαμηλή γονιμότητα (κυρίως αμμοπηλώδη, με χαμηλή περιεκτικότητα σε οργανική ουσία. Εδώ, το Σαββατιανό προσαρμόζεται άριστα, χάρη στη μεγάλη ανθεκτικότητά του στην ξηρασία, αλλά και στον τρόπο καλλιέργειάς του, σε πυκνά φυτεμένους αμπελώνες, με διαμόρφωση σε κύπελλα.

Ο αμπελώνας στην Αττική (κυρίως των Μεσογείων), μαζί με αυτόν της Βοιωτίας και της Εύβοιας (η κοιλάδα της Χαλκίδας και η πεδιάδα του Λιλαντίου), είναι η κύρια περιοχή παραγωγής της ρετσίνας, που προέρχεται παραδοσιακά από την ποικιλία Σαββατιανό και σε μικρότερο ποσοστό από Ροδίτη. Εκτός αυτών, αρκετές είναι οι διεθνείς ποικιλίες αμπέλου που έχουν φυτευτεί, συχνά σε γραμμικούς αμπελώνες.