Παρά τη χαρακτηριστική εικόνα του μπλε της θάλασσας των ελληνικών νησιών, η οποία είναι αποτυπωμένη στο μυαλό των περισσότερων ταξιδιωτών, η Ελλάδα είναι μια κατεξοχήν ορεινή χώρα. Ένα ποσοστό που αγγίζει σχεδόν το 80% της συνολικής έκτασης καλύπτεται από ορεινούς όγκους, όχι μόνο στην ηπειρωτική χώρα αλλά και στα νησιά. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα βουνά που διατρέχουν κατά μήκος το νησί της Κρήτης, το όρος Αίνος στο κέντρο της Κεφαλονιάς κ.α.
Η ηπειρωτική χώρα κυριαρχείται από την οροσειρά της Πίνδου που αποτελεί την απόληξη των κεντροευρωπαϊκών Άλπεων και σχηματίζει ένα τόξο που συνεχίζει μέχρι το νοτιοανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου. Ο αμπελώνας ΠΟΠ Ζίτσα (PDO Zitsa) βρίσκεται στα υψίπεδα των βουνών της Πίνδου. Το υψηλότερο βουνό της χώρας, ο Όλυμπος, βρίσκεται ανατολικά της Πίνδου και κοντά στη θάλασσα. Στις πλαγιές του εκτείνεται ο πανέμορφος αμπελώνας της Ραψάνης. Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι πολλοί αμπελώνες της χώρας βρίσκονται στις πλαγιές των βουνών. Με τον τρόπο αυτό καταφέρνουν και ξεφεύγουν της καλοκαιρινής ζέστης έτσι ώστε το γεωγραφικό πλάτος είναι σε αρκετές περιπτώσεις λιγότερο σημαντικό από το υψόμετρο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο αμπελώνας της ΠΟΠ Μαντινεία στην καρδιά της Πελοποννήσου. Αν και πρόκειται για έναν αμπελώνα που βρίσκεται στα νότια της χώρας, το υψηλό υψόμετρο του οροπεδίου της Μαντινείας οδηγεί σε κρασιά από την ποικιλία Μοσχοφίλερο, το στυλ των οποίων θυμίζει περισσότερο Κεντρική Ευρώπη παρά μεσογειακή χώρα.
Σε μια εποχή που ο κόσμος αναζητάει όλο και περισσότερο φινέτσα και κομψότητα στα κρασιά του και σε συνδυασμό με το γεγονός της ολοένα και εντεινόμενης κλιματικής αλλαγής, τα βουνά της Ελλάδας προσφέρουν τη δυνατότητα στους Έλληνες παραγωγούς να παράγουν κρασιά που σφύζουν από ενέργεια και φρεσκάδα. Την ίδια στιγμή βέβαια η εξάσκηση της αμπελοκαλλιέργειας σε αυτά τα ορεινά terroir είναι πολύ περισσότερο επίπονη και απαιτεί αφοσίωση από την πλευρά των οινοπαραγωγών.