Ο όρος της κλιματικής αλλαγής ακούγεται όλο και περισσότερο από τα στόματα των Ελλήνων οινοπαραγωγών. Δεν αφορά μόνο την υπερθέρμανση του πλανήτη αλλά το γεγονός πως αυτή συνοδεύεται από έντονα και επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα που απειλούν την ετήσια παραγωγή τους. Με τόσα πολλά να εξαρτώνται από τα εδάφη, τον προσανατολισμό, το είδος της καλλιεργούμενης ποικιλίας και όλους αυτούς τους παράγοντες που συνιστούν τη λέξη terroir, η επίδραση των καιρικών φαινομένων πάνω στα αμπέλια, στα σταφύλια και στο κρασί μπορεί να είναι τελείως διαφορετική.

Φαίνεται ωστόσο, ότι τη δεδομένη χρονική στιγμή η δριμύτητα και η ένταση των φαινομένων αποτελούν έναν συνεχόμενο κίνδυνο για τις αμπελοκαλλιέργειες. Αργοπορημένοι παγετοί την άνοιξη, σφοδρό χαλάζι, παρατεταμένη ξηρασία, επικίνδυνοι καύσωνες, ακόμα και πλημμύρες δυσκολεύουν πολύ το έργο, απειλώντας την βιωσιμότητα των καλλιεργητών. Ο συνδυασμός πρώιμων ωριμάνσεων και επικίνδυνων φαινομένων την περίοδο της άνοιξης μειώνει πολύ τον κύκλο ανάπτυξης του σταφυλιού. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι κάποιες ποικιλίες μελλοντικά θα καταστούν ακατάλληλες για την περιοχή καλλιέργειάς τους. Μπορεί αυτό να οδηγήσει στο γεγονός ότι η Νάουσα στο μέλλον δεν θα μπορεί να καλλιεργήσει Ξινόμαυρο;

Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα και φαίνεται ότι μάλλον υπάρχει αρκετός δρόμος, (ίσως βέβαια όχι τόσος όσος πιστεύουμε) για να συμβεί κάτι τέτοιο. Φυσικά, το ευτυχές γεγονός είναι ότι η Ελλάδα απέναντι στη σφοδρότητα της κλιματικής αλλαγής έχει αρκετά χαρτιά να παραθέσει, κάτι το οποίο δεν ισχύει για το σύνολο του παγκόσμιου αμπελώνα. Ο πλούτος των γηγενών ποικιλιών είναι ένα από αυτά τα ισχυρά χαρτιά. Αυτές οι ποικιλίες σε μεγάλο βαθμό έχουν εξελιχθεί και καλλιεργούνται σε δύσκολες καιρικές συνθήκες και δείχνουν μεγάλη προσαρμοστικότητα σε συνθήκες όπως για παράδειγμα η υπερβολική ζέστη και η ξηρασία. Αυτή η βιοποικιλότητα είναι μια δραστική λύση απέναντι σε όλες τις προκλήσεις που φέρνει η κλιματική αλλαγή.

Ένα δεύτερο χαρτί της Ελλάδας απέναντι στην κλιματική αλλαγή αποτελεί η ορεινή της τοπογραφία. Ήδη σε ζεστές περιοχές όπως η ΠΓΕ Δράμα (PGI Drama), όπου με την κλιματική αλλαγή το αλκοόλ των κρασιών «εκτοξεύεται» σε πολύ υψηλά επίπεδα χωρίς υποχρεωτικά να προλαβαίνει να επέλθει η φαινολική ωριμότητα των κρασιών, οι παραγωγοί έχουν αρχίζει να μετατοπίζουν τις καλλιέργειές τους σε πιο ορεινά κομμάτια. Έτσι κάποιος μπορεί να βρει πλέον αμπελώνες φυτεμένους στα 900 μέτρα υψόμετρο.

Λέξεις όπως βιωσιμότητα, προστασία του περιβάλλοντος, υπευθυνότητα, ενσυνείδηση ακούγονται όλο και περισσότερο ανάμεσα στις κούβεντες που γίνονται. Με ένα υπέροχο κλίμα και με ανθρώπινη κλίματα παραγωγής, η Ελλάδα μπορεί να συμβάλλει στην καταπολέμηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη.